Nasciturus – termin ten wywodzi się z prawa rzymskiego („Nasciturus pro iam nato habetur, quotiens de commodis eius agitur” – „Dziecko poczęte uważa się za już urodzone, ilekroć chodzi o jego korzyści”). W polskim prawie cywilnym osoba fizyczna to człowiek od chwili urodzenia, kiedy to nabywa zdolność prawną (art. 8 k.c.) do chwili śmierci.
Kwalifikacja człowieka jako osoby fizycznej (podmiotu stosunków cywilnoprawnych) jest więc aktem normatywnym. Decyzja ustawodawcy jednak nie wyklucza traktowania człowieka w fazie prenatalnej (nasciturusa) jako podmiotu w sensie ontologicznym i moralnym. Obowiązujące unormowania (art. 4461 i 927 § 2 k.c. oraz art. 75 i 182 k.r.o.) nie czynią bynajmniej z nasciturusa podmiotu w sensie prawnym ani tym bardziej nie personifikują go, lecz w istocie rozszerzają zakres zdolności prawnej osoby fizycznej na możność bycia podmiotem praw i obowiązków nie tylko powstałych od chwili urodzenia do śmierci człowieka, ale także – powstałych wskutek zajścia zdarzeń prawnych w okresie życia prenatalnego. Dominujący w doktrynie prawa cywilnego pogląd wyraża bowiem tezę o warunkowej zdolności nasciturusa (podmiotowości prawnej pod warunkiem zawieszającym tzw. conditio iuris – żywych narodzin).
