Wykroczenia skarbowe

Wykroczenia skarbowe – to wskazane przez Ustawę z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy (Dz.U. 1999 nr 83 poz. 930, ze zm.) czyny zabronione popełnione przeciw przepisom tej ustawy, niebędące przestępstwami skarbowymi z uwagi na niższą szkodliwość społeczną tych czynów. Regulacje dotyczące wykroczeń skarbowych zostały zawarte w Tytule I, Dziale I Rozdziale 4 Kodeksu karnego skarbowego (dalej: K.k.s.). Wykroczenia skarbowe zagrożone są karą grzywny wymierzaną kwotowo. Sąd może wymierzyć sprawcy także środek karny w postaci:

1. a) dobrowolnego poddania się odpowiedzialności;
2. b) przepadku przedmiotów;
3. c) ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów.

Zasadniczo kara grzywny może zostać wymierzona przez sąd w wysokości od jednej dziesiątej do dwudziestokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. Jeśli grzywna nakładana jest mandatem karnym, wówczas górna jej granica nie może przekraczać podwójnej wysokości minimalnego wynagrodzenia, a jeśli wyrokiem nakazowym – dziesięciokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. W przypadku grzywny wymierzanej przez sąd lub nakładanej mandatem karnym, wpływ na jej wysokość mają stosunki majątkowe i rodzinne sprawcy oraz jego dochody i możliwości zarobkowe.

Na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności może zezwolić sąd, jeśli wina sprawcy i okoliczności  popełnienia wykroczenia skarbowego nie budzą wątpliwości, a jednocześnie zostały spełnione wskazane w K.k.s. przesłanki, takiej jak uiszczenie w całości należności publicznoprawnej, uszczuplonej w wyniku tego wykroczenia. Sąd, udzielając tego zezwolenia, jednocześnie orzeka:

1) tytułem kary grzywny kwotę uiszczoną przez sprawcę;

2) przepadek przedmiotów tylko w takich granicach, w jakich sprawca wyraził na to zgodę, a w razie niemożności ich złożenia – uiścił ich równowartość pieniężną.

Przepadek przedmiotów można orzec tytułem środka zabezpieczającego. Przepadek obejmuje:

1) przedmiot pochodzący bezpośrednio z przestępstwa skarbowego;

2) narzędzie lub inny przedmiot stanowiący mienie ruchome, które służyło lub było przeznaczone do popełnienia wykroczenia skarbowego, z wyjątkiem środka przewozowego, chyba że został on specjalnie przysposobiony do popełnienia czynu zabronionego jako wykroczenie skarbowe;

3) opakowanie oraz przedmiot połączony z przedmiotem przestępstwa skarbowego w taki sposób, że nie można dokonać ich rozłączenia bez uszkodzenia któregokolwiek z tych przedmiotów;

4) przedmiot, którego wytwarzanie, posiadanie, obrót, przechowywanie, przewóz, przenoszenie lub przesyłanie jest zabronione.

Środek karny w postaci ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów jest orzekany przez sąd, gdy brak jest możliwości orzeczenia w całości lub w części przepadku, lub gdy mający nim zostać objęty przedmiot został zniszczony, czy w inny sposób jego objęcie w posiadanie jest niemożliwe. Z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia sądu, na własność Skarbu Państwa przechodzą ujęte w tym orzeczeniu przedmioty objęte przepadkiem.

Zgodnie z art. 51 § 1 zd. 1 K.k.s.: „Karalność wykroczenia skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok”.