Czyn ciągły oznacza co najmniej dwa zachowania sprawcy, które następują w krótkim odstępie czasu, odbywają się na jednej osobie (kilka minut, dni lub nawet kilkanaście dni) na podstawie z góry powziętego przez sprawcę zamiaru ciągłego krzywdzenia (jednolity, ogólny, ponawialny). W zasadzie wyklucza to możliwość zastosowania tej konstrukcji do przestępstw nieumyślnych.
Instytucja czynu ciągłego uregulowana jest w art. 12 k.k.
A. Marek wskazuje, iż czyn ciągły obejmuje w rzeczywistości dwie różne sytuacje faktyczne. Do pierwszej grupy zalicza czyny realizowane „na raty”, kiedy powzięty zamiar obejmuje zarówno całość jak i poszczególne zachowania (np. kradzież maszyny w częściach). Ponadto, jednoczynowa konstrukcja służy ukaraniu za drobne czyny, które mogą wyczerpywać znamiona wykroczeń albo być społecznie szkodliwe w stopniu znikomym, ale podsumowując osiągają wymiar przestępstwa. Druga grupa obejmuje sytuacje, w których każde zachowanie jest przestępstwem, ale nie można skorzystać z art. 91 (np. kradzież z włamaniem na szkodę różnych pokrzywdzonych).
