Notoryjność

Notoryjność („To, co oczywiste, nie wymaga dowodu” – „Manifestum non eget probationem”) – termin ten oznacza powszechną znajomość danego faktu i powoduje, iż strona bądź uczestnik postępowania nie musi wykazywać dowodów potwierdzających, iż fakt taki rzeczywiście miał miejsce, a sąd bierze go pod uwagę nawet bez powołania się na niego przez strony postępowania (art. 213 § 1 k.p.c.).

Rozróżniamy notoryjność powszechną i sądową. Notoryjność powszechna w postępowaniu cywilnym regulowana jest przez art. 228 § 1 k.p.c., natomiast sądowa znajduje swój wyraz w art. 228 § 2 k.p.c., według którego dowodu nie wymagają także fakty znane sądowi urzędowo, a więc przede wszystkim takie, o których sąd dowiedział się przy rozpoznawaniu innej sprawy.

Analogiczna regulacja znajduje się zarówno w postępowaniu karnym (art. 168 k.p.k.), jak i w postępowaniu administracyjnym (art. 106 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), w postępowaniu administracyjnym (art. 77 § 4 k.p.a.) oraz w postępowaniu podatkowym (art. 187 § 3 Ordynacji podatkowej).