Organ administracji publicznej – termin ten formułuje ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 1960 Nr 30, poz. 168 ze zm.), która w art. 5 zawiera definicję legalną tego pojęcia. Poprzez organ administracji publicznej ustawodawca rozumie ministrów, centralne organy administracji rządowej, wojewodów, działające w ich lub we własnym imieniu inne terenowe organy administracji rządowej (zespolonej i niezespolonej), organy jednostek samorządu terytorialnego oraz organy i podmioty wymienione w art. 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, tj. inne organy państwowe oraz inne podmioty, gdy są one powołane z mocy prawa lub na podstawie porozumień do rozstrzygania spraw indywidualnych w drodze decyzji administracyjnych.
Prawo administracyjne oraz doktryna definiują organ administracji publicznej jako podmiot wyodrębniony w strukturze administracji, wyposażony we władztwo administracyjne oraz posiadający własne, wyróżniające go kompetencje. W Kodeksie postępowania administracyjnego uregulowana została właściwość rzeczowa i miejscowa organów administracji publicznej. Właściwość rzeczową ustala się według przepisów o zakresie jego działania. Właściwość miejscowa jest ustalana w zależności od rodzaju spraw, tj. w sprawach dotyczących nieruchomości – według miejsca jej położenia, w sprawach dotyczących prowadzenia zakładu pracy – według miejsca, w którym zakład pracy jest, był lub ma być prowadzony oraz w innych sprawach – według miejsca zamieszkania (siedziby) w kraju, a w razie braku zamieszkania w kraju – według miejsca pobytu stron lub jednej ze stron.
Związany z pojęciem organu administracji publicznej jest również tzw. organ wyższego stopnia. Zadaniami organów wyższego stopnia są m.in. sprawowanie kontroli instancyjnej w postępowaniu odwoławczym i zażaleniowym, weryfikacja decyzji w nadzwyczajnych trybach postępowania i podejmowanie pewnych czynności w ramach tych trybów.
