Podżeganie polega, według art. 18 § 2 k.k., na nakłanianiu drugiej osoby do dokonania czynu zabronionego. Sprawca, chcąc aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego. Ustawa karna w syntetyczny sposób, ale zupełnie wyraźnie wskazuje w tej definicji istotę podżegania. Element podmiotowy wyraża słowo chcąc. Oznacza to, że podżeganie ograniczono do umyślności, ta zaś przybiera formę tylko i wyłącznie zamiaru bezpośredniego. Element przedmiotowy został ujęty szeroko, ale także jednoznacznie. Nakłanianie drugiej osoby do dokonania czynu zabronionego oznacza oddziaływanie na wolę tej drugiej osoby, aby powzięła ona decyzję o popełnieniu czynu zabronionego. Podżeganie ma więc spełniać ważne zadanie – kształtowanie decyzji u drugiego człowieka o popełnieniu czynu zabronionego. Kodeks nie określa warunków nakłaniania, ani jego formy. Powinno ono jednak być bardzo czytelne w treści i adresowane do konkretnego człowieka lub grupy osób.
