to stosunek prawny, łączący powiernika (zwanego także fiducjantem) oraz powierzającego (fiducjariusz). Powierzający powierza Powiernikowi określone prawo (lub prawa) podmiotowe, co oznacza, iż Powiernik nabywa powierzone mu prawo i uzyskuje upoważnienie (kompetencje) do wykonywania uprawnień wypływających z powierzonego prawa. Wobec osób trzecich powiernik występuje w imieniu własnym jako podmiot danego prawa, natomiast w stosunku do powierzającego, czyli w relacji wewnętrznej pomiędzy stronami umowy powiernictwa jest związany jej postanowieniami. Należy pamiętać, że umowa powiernictwa nie jest skuteczna erga omnes, a jedynie inter partes zatem Powierzający nie może powoływać się na jej treść chcąc np. unieważnić czynności dokonane przez Powiernika wobec osób trzecich, a Powiernik nie jest ograniczony umową przy dokonywaniu czynności związanych z powierzonym prawem podmiotowym. W doktrynie istnieje kilka podziałów powiernictwa w zależności od kryterium. Pierwszy, podział ze względu na cel powiernictwa to podział na powiernictwo zarządcze ( np. przelew wierzytelności w celu windykacji) i zabezpieczające (np. przewłaszczenie i przelew na zabezpieczenie). Ze względu na źródła powstania stosunku powiernictwa wyodrębnia się powiernictwo umowne i powiernictwo ustawowe. Zdecydowana większość stosunków powierniczych ma swoje źródło w umowie powierniczej i jest to najbardziej typowy sposób ustanowienia tego stosunku.
