Przypozwanie to instytucja unormowana w art. 84 i 85 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 Nr 43, poz. 296 ze zm.).
Strona, której w razie niekorzystnego dla niej rozstrzygnięcia przysługiwałoby roszczenie względem osoby trzeciej albo przeciwko której osoba trzecia mogłaby wystąpić z roszczeniem, może zawiadomić taką osobę o toczącym się procesie i wezwać ją do wzięcia w nim udziału. W tym celu strona wnosi do sądu pismo procesowe wskazujące przyczynę wezwania i stan sprawy. Pismo to doręcza się niezwłocznie osobie trzeciej, która może zgłosić swe przystąpienie do strony jako interwenient uboczny. W razie nie zgłoszenia się wezwanego, osoba trzecia nie może względem niej podnieść zarzutu, że sprawa została rozstrzygnięta błędnie, albo że strona prowadziła proces wadliwie, chyba że stan sprawy w chwili przystąpienia uniemożliwił mu korzystanie ze środków obrony lub gdy strona umyślnie lub z niedbalstwa z nich nie skorzystała, a nie były one interwenientowi znane.
Istotą przypozwania jest również możliwość, iż w sytuacjach, w których rezultatem niekorzystnego rozstrzygnięcia może być wytoczenie następnego procesu, strona może wezwać swojego przyszłego przeciwnika procesowego do wzięcia udziału już w tym pierwszym postępowaniu. Niekorzystne rozstrzygnięcie sprawy może umożliwić, w ramach niektórych stosunków prawnych, stronie przegrywającej możliwość wystąpienia z roszczeniami przeciwko osobie trzeciej. W takiej sytuacji może zaistnieć przypadek wystąpienia np. dłużnika solidarnego przeciwko drugiemu dłużnikowi solidarnemu.
