Regres to pojęcie, którego definicja nie występuje w przepisach prawa. Za podstawę prawną regresu uznaje się art. 518 § 1 kodeksu cywilnego. Stanowi on, że osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi, przysługuje jej prawo, przed którym spłacona wierzytelność ma pierwszeństwo zaspokojenia, działa za zgodą (pisemną pod rygorem nieważności) dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela.
Roszczenia regresowe (zwrotne) są więc roszczeniami o charakterze akcesoryjnym. Oznacza to, że mogą one wystąpić tylko w związku z realizacją wcześniej zawartego stosunku prawnego, co do zasady umownego. Jednocześnie stanowią samodzielny tytuł prawny do żądania spełnienia określonego świadczenia i mogą stanowić podstawę do dochodzenia ochrony przed sądem. Powstanie roszczenia regresowego uzależnione jest od spełnienia świadczenia na podstawie podstawowego stosunku prawnego w proporcji niewspółmiernej do wynikających z treści tego stosunku obciążeń lub uprawnień. Do najbardziej charakterystycznych przykładów kontraktowych roszczeń regresowych należą regresy wynikające z realizacji umów: ubezpieczenia majątkowego (art. 828 k.c.) i poręczenia (art. 886 k.c.).
